رويكرد تطبيقي، معرفي شيوۀ پژوهشي تازهاي در نگارش تاريخ ادبيات فارسي و عربي است كه بر پايۀ چهار الگو بنا شده است: دوره بندي تاريخي، انواع ادبي، مكتبهاي ادبي و مسألۀ زباني. در الگوي نخست، دوره هايي از تاريخ ادبيات فارسي و عربي در نظر گرفته شده است كه غالباً تقارن زماني با يكديگر داشته باشند.
بنياد نظري اين ر ساله بر ا ساس نظريۀ مكتب فران سوي ادبيات تطبيقي با شيوۀ توصيفي و تحليلي بنا شده و دادههاي مورد استفاده در تحقيق از منابع كتابخانهاي به دست آمده است.
يافته هاي پژوهش نشان ميدهد كه عالوه بر رويكردهاي مرسوم در تاريخ ادبيات نگاري؛ مانند رويكردهاي زندگينامه اي، تكويني، ديالكتيكي، كاركردگرا و... ميتوان از »رويكرد تطبيقي« به عنوان شیوۀ جديدي در نگارش تاريخ ادبيات فارسيي و عربي اسيتفاده كرد. بررسيي دگرگونيهاي مربوط به تحوّل تاريخي انواع ادبي درزبانهاي مختلف بر اساس «رويكرد تطبيقي» از يک سو با كشف حوزه هاي مختلف تأثيرگذاري و تأثيرپذيري و مشخص شدن وجوه اشتراک و اختلاف آنها، موجب ايجاد و دريافت رو شني از جايگاه انواع ادبي ملّي در مقايسه با ادبيات ساير ملل خواهد شد. و از سوي ديگر اين امكان براي ادبيات هاي ملّي مورد بررسي فراهم مي شود تا موجوديّت ادبي خود را در فضاي جهاني ادبيات اعلام كنند و جايگاهي در آن به دست آورند.